Ten piętrowy, XVIII – wieczny budynek zwany również „Domem Opata” mieścił niegdyś w swych wnętrzach szpital, potem benedyktyńską szkołę. Powstał w miejscu probostwa szpitalnego pod wezwaniem św. Michała ufundowanego w końcu XVI wieku przez opata świętokrzyskiego Michała Maliszewskiego. Akt erekcyjny zobowiązywał proboszcza do utrzymania ośmiu ubogich i odprawiania obligacji pobożnych.

Konsekracja drewnianej świątyni miała miejsce w 1604 roku. W latach sześćdziesiątych XVIII wieku musiała się znajdować już w złym stanie, skoro opat świętokrzyski Antoni Karski przedsięwziął budowę nowego, murowanego kościoła wraz z nowym probostwem. Prace przerwano z chwilą śmierci pomysłodawcy w 1774 roku. I chociaż ściany kościoła już zostały wzniesione, to jednak w późniejszym czasie budowy nie podjęto – z czasem więc mury kościoła rozebrano.

Inaczej rzecz się miała z plebanią. Do śmierci fundatora wybudowano obecną bryłę wraz z układem wnętrza, ale po przerwie spowodowanej śmiercią opata, przystąpiono do wykończenia plebanii. W 1807 roku została ona zamieniona na szkołę, którą prowadzili i utrzymywali benedyktyni ze Świętego Krzyża. Była to szkoła typu średniego, nazywana wówczas wydziałową – w 1815 roku liczyła 79 uczniów.

Po kasacie opactwa świętokrzyskiego w 1819 r. „Opatówka” przeszła na własność państwa, do lat 60 – tych wykorzystywana była do celów
edukacyjnych jako szkoła podstawowa. W 1973 roku przeprowadzono badania archeologiczne, które odsłoniły elipsowate fundamenty kościoła z podstawą okrągłej wieży od zachodu, a od wschodu połączone z budynkiem plebanii

Budynek jest w ciągłym użytkowaniu.