Dawno, dawno temu, bo w roku 1336 wieś parafialna zwana Pierśnicą opłaciła świętopietrze. To zaś oznacza, że już wtedy stał i dobrze się miał kościół. Zapewne pierwszy.

O kolejnej, XV – wiecznej już świątyni w Pierzchnicy pisał sam Jan Długosz. Drewniany kościółek miał podówczas także drewniany krużganek wokół prezbiterium i nawy, a także na zewnątrz. Podczas wizytacji parafii z roku1598 zapisano w dokumentach, że kościół był wewnątrz pięknie ozdobiony, miał malowany strop, a obok świątyni stała dzwonnica, w której zawieszone były dwa dzwony. Przy niej zaś – drewniana kostnica. Wzmiankowano również o rektorze szkoły i kantorze miejscowego chóru – można więc przypuszczać, że przy kościele działała również szkoła. Pisano i o biednym szpitaliku, w którym mieszkało kilku ubogich utrzymujących się z jałmużny.

W kolejnym opisie – tym razem z 1664 roku – odnotowano zakrystię, zadaszony korytarzyk do dzwonnicy i kostnicy.

Niecały wiek później wewnątrz świątyni były trzy ołtarze – główny ze sceną Ukrzyżowania oraz boczne z Matką Boską i św. Janem Kantym. Tamten kościół rozebrano ostatecznie w 1840, a przyczyną braku zainteresowania losem pierwotnej świątyni było wzniesienie nowego kościoła na przełomie XVIII i XIX wieku. Stanął z fundacji Macieja Sołtyka i jego małżonki Małgorzaty. Konsekracji dokonał w 1808 r., w „niedzielę po św. Jadwidze”, bp Jan Kanty Lenczewski.

Dzisiejsza świątynia – klasycystyczna o prostokątnej, trójprzęsłowej nawie, z wyższym jednoprzęsłowym prezbiterium – zamknięta jest półkolistą absydą. Wystrój wnętrza i uposażenia to ołtarz główny, w którego centrum widnieje św. Małgorzata – wizerunek datowany na pierwsze lata XIX w., – dwa ołtarze boczne są barokowe. Ołtarz główny był wykonany w 1892 roku – za zasuwą znajduje się figura Serca
Jezusowego z 1915 r. W górnej kondygnacji ołtarza jest obraz św. Barbary.

W ołtarzu bocznym znajduje się obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z początku XX w., u góry – św. Jadwigi Śląskiej, drugiej patronki kościoła.
Do ciekawych zabytków sztuki sakralnej należą: ołtarz Pana Jezusa Ukrzyżowanego, przeniesiony ze starego kościoła (I. poł. XVII w. ), Madonna z Dzieciątkiem (XVIII w.) czy Zwiastowanie (II poł. XVII w.).

Świadkiem wielowiekowej historii kościoła są m.in. okucia drzwi z 1600 roku.

Świętopietrze to nic innego, jak doroczna składka całego Kościoła katolickiego na potrzeby papieskiej posługi. I wcale nie chodzi o “utrzymywanie” papieża, ale o wsparcie jego działalności apostolskiej i charytatywnej. Nazwa pochodzi od imienia pierwszego papieża w historii – świętego Piotra.