Klasztor Klarysek i kościół pod wezwaniem Świętego Józefa

Klasztor Klarysek i kościół pod wezwaniem Świętego Józefa

1 Day

W szczerej modlitwie i umartwieniu cała klasztoru potęga…

Klaryski. Towarzyszyły chęcińskim franciszkanom tak, jak Święta Klara swojemu bratu. Siostry Braci Mniejszych. Sprowadzone zostały tutaj z Gniezna w 1643 roku, gospodarzyły w Chęcinach do początku XX wieku. Ich historia  zakończyła się, gdy carskie władze zabroniły przyjmowania nowicjuszek, doprowadzając tym samym do „wymarcia” zakonu. Od 1931 roku modlą się tu siostry Bernardynki.

Początkowo siostry klaryski działały jako stowarzyszenie przy chęcińskim zakonie franciszkanów, w końcu jednak ich domem duchowym stał się XVI – wieczny kościół pod wezwaniem Marii Magdaleny, znacznie dzięki nim rozbudowany w wieku XVII. Nie bez znaczenia był fakt, że ówczesny starosta chęciński – Stefan Bidziński – mający spore zasługi w odbudowie, spokrewniony był z ksienią  (przełożoną) klasztoru. Klaryski zamieszkały w domu Kacpra Fodygi – wójta, rzeźbiarza – który umierając bezpotomnie przekazał go na pobożne cele. Sprawy przekazania dopilnował bratanek wójta –  ksiądz Henryk Fodyga. Starosta Stefan Bidziński ów dom, pełniący funkcję pierwszego klasztoru, połączył z kościołem w jeden kompleks budynków.

Do klasztornego kościoła p.w. Świętego Józefa wchodzimy przez przedsionek. Świątynia jest jednonawowa i dwuprzęsłowa, prezbiterium zamyka półkolista absyda – zapewne z XVI wieku. Nowsza część – zachodnia – powstała po roku 1673. Jest dwuprzęsłowa z chórem zakonnym na górnym poziomie. Przedłużeniem kościoła ku wschodowi jest budynek klasztorny, z trzech stron otacza go wysoki mur, w którego obrębie znajduje się ogród i obszerny spichlerz. Przy prezbiterium, od południa i wschodu, znajdują się: przedsionek, zakrystia i składzik. Do nawy przylega wąska, prostokątna kaplica.

Wyposażenie kościoła głównie barokowe – malowidła i rzeźby zdobiące ołtarz główny i ołtarze boczne pochodzą z XVII wieku, chór zakonny – wczesnobarokowy. XVII – wieczne epitafium Marianny z Łukowa Wilczewskiej – cześnikowej drohiczyńskiej, ozdobione jest wierszowaną inskrypcją wyrytą w języku polskim.