Dziś piękne sanktuarium z Domkiem Loretańskim, ale w XVII wieku na polach plebańskich w Piotrkowicach stała Boża Męka – krzyż z wizerunkiem ukrzyżowanego Chrystusa. Ludzie przychodzili się tu modlić, niektórzy mieli także szczęście widzieć piękną postać Matki Bożej oświetloną niezwykłym światłem, doznawali przy tym licznych łask.
Nie od początku kościół dał wiarę temu wydarzeniu. Ksiądz Andrzej Gnoiński, ówczesny proboszcz piotrkowicki, by położyć kres gromadzeniu się wiernych polecił zaorać pole koło krzyża. Gdy tylko gospodarz plebański zaczął pracę, woły przestały nagle ciągnąć jarzmo, a pług rozpadł się. Rolnik zobaczył na rozoranej ziemi figurkę przedstawiającą Matkę Bożą w postawie modlitewnej – upadł więc na kolana, by ją uczcić.
Proboszcz przesłuchał świadków, uznał ich zeznania za wiarygodne i polecił umieścić wyoraną z ziemi figurkę Matki Bożej przy stacji Męki Pańskiej i przestał zabraniać wiernym modlitwy w tym świętym miejscu. I przybywali ludzie z bliska i daleka, by modlić się o łaski. Przybywały kobiety spodziewające się dziecka, by prosić o szczęśliwe rozwiązanie, ale i te które nie mogły mieć dzieci. Dzięki wstawiennictwu Matki Bożej wiele próśb zostało wysłuchanych.
Matka Boska Piotrkowicka stała się patronką młodych małżeństw i tych, którzy oczekiwali potomstwa.
Tak właśnie rozpoczyna się historia tego wyjątkowego miejsca i Domku Loretańskiego, któremu początek dała drewniana kapliczka ufundowana przez małżeństwo Rokszyckich.
Zofia Rokszycka, żona Marcina – kasztelana połanieckiego, przybyła tu w roku 1627. Mocno osłabiona po porodzie miała jedną prośbę do Matki Bożej – by ta wyprosiła łaskę uzdrowienia jej umierającego syna. Dzięki wstawiennictwu Marii Panny oboje zostali w miejscu modlitwy cudownie uzdrowieni.
Z wielkiej wdzięczności za uzyskaną łaskę życia – Rokszyccy ufundowali wspomnianą kapliczkę i w jej wnętrzu umieścili gotycką figurę Matki Bożej z Dzieciątkiem, dotychczas czczoną w kościele świętego Stanisława. Figura Loretańskiej Matki Bożej Piotrkowickiej pochodzi z XV wieku, uroczyste jej przeniesienie do kaplicy Zwiastowania NMP odbyło się 15 sierpnia 1628 roku. Tę datę i akt przeniesienia uważa się za początek Sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej w Piotrkowicach.
W kaplicy umieszczono także – wyoraną z ziemi – małą statuetkę Matki Bożej, uznaną za cudowną i czczoną jako Matkę Życia.
W 1958 roku – 7 września – powagą papieża Piusa XII i przy udziale biskupa Czesława Kaczmarka Matka Boża Loretańska została koronowana.
Rolę świątyni parafialnej pełni dziś przyklasztorny kościół – kamienna późnorenesansowa budowla. Sercem tego miejsca jest jednak późnobarokowa kaplica loretańska w kształcie wpisanego w owal ośmioboku. To właśnie w jej wnętrzu znajduje się domek loretański. We wnęce ołtarzowej stoi gotycka figura Madonny, w relikwiarzu na prawej ścianie umieszczono figurkę, która według legendy została wyorana z piotrkowickiej ziemi w XVII stuleciu.
Pierwszy kościół w Piotrkowicach wybudowano ok. 1370 r. Wspomina o tym Jan Długosz, zaznaczając, iż była to drewniana świątynia pw. Krzyża Świętego. Pod koniec XVI w. staraniem Pawła Olszowskiego, notariusza ziemskiego wzniesiony został kościół murowany. W ciągu wieków zmieniano jego wezwanie, do czasu gdy patronem został Św. Stanisław.
Dziś Sanktuarium w Piotrkowicach opiekują się Ojcowie Karmelici Bosi.